De wooncrisis zet levens stil. Mensen zetten hun leven op pauze. Daarom is het belangrijk om te bouwen. Daar wordt vol op ingezet, met onze steun. Toch blijft mijn fractie kritisch. Want we moeten ook op de goede plekken bouwen. 

Ik heb het vaker gezegd: woningen bouwen is gemeenschappen bouwen. Maar in het landelijk gebied is het spiegelbeeldig: niet kunnen bouwen is gemeenschappen afbreken. Dat is waar veel landelijke gemeenten voor waarschuwen. Een straatje erbij is niet altijd voldoende. Niet voldoende om een project financieel haalbaar te laten zijn, als je ook betaalbare woningen wil bouwen. Maar ook niet voldoende om de leefbaarheid op peil te houden. 

Met de vergrijzing neemt het aantal ouderen toe en het aantal jongeren en gezinnen neemt juist af. Als er niet voor jongeren en gezinnen gebouwd kan worden, zullen kleine nog meer vergrijzen, met alle gevolgen van dien. Kleine kernen (tot 2000 inwoners) zullen hun school zien sluiten. Winkels zullen dichtgaan, verenigingen gaan ter ziele, het sociale weefsel breekt en de zorg komt in de knel. De brede welvaart zal allesbehalve toenemen.

Dat is de waarschuwing van landelijke gemeenten. Hun vraag is niet om alles maar toe te staan. Hun vraag is om ruimte voor maatwerk. Om de optie van nieuwe 3-hectare-locaties niet generiek uit te sluiten. Precies wat mijn fractie eerder voorstelde bij het ruimtelijk voorstel. Maar dat kreeg geen steun, en nu zit het platteland op slot. 

Spring zuinig om met de ruimte, vraag desnoods om vormen van ruimtelijke compensatie, maar sluit het niet uit. Bied de mogelijkheid om af en toe een wijkje te bouwen. Is de gedeputeerde daartoe bereid?

 Inbreng Steven Datema commissie Bereikbaarheid & Wonen 31 oktober